In 2004 kwam ik in aanraking met encaustic-art oftewel, tekenen met bijenwas. Ik merkte dat door het gebruik van kleuren mijn geest zich verruimde, het tekenen ging als vanzelf. De afstemming richtte zich op situaties in mijn leven, alsof ik blokkades en emotionele situaties door het tekenen los kon laten.Ik kwam bij stukken die ik diep weg had gestopt en waarvan ik dacht dat allang verwerkt te hebben. De tekeningen werden steeds krachtiger en ik begon met het lezen van het gekleurde geheel.
In 2014 kwam de ommekeer en de doorbraak in oude patronen
Vol verbazing keek ik naar de afbeelding op papier en hoorde de volgende woorden letterlijk binnen komen:' De ommezwaai, vrees niet, kijk niet achterom, volg je hart en je dromen, ontdek je innerlijke kracht, de rode draad in je leven, je levensmissie". Een prachtige engel verscheen op het papier, ze kleurde spontaan mijn doek.
"Als een engel je komt helpen" kreeg de tekening als titel.
Mijn pad werd zichtbaar, nieuwe ontmoetingen kwamen op mijn weg en lieten me groeien. Groeien met vallen en opstaan, zweet en tranen, van hoogtepunten naar diepe dalen, steeds meer vertrouwen in mijn eigen kracht op weg naar heling en acceptatie en het begrijpen van mijn doel hier op aarde.
Zo leerde ik boodschappen,die ik hoor en lees, om te buigen naar gewone taal, zodat iedereen kan volgen wat ik vertel of verwoord, en wat gehoord mag worden.Een prachtige, leerzame weg mocht ik daarin af leggen.
De tekening: "Als een engel je komt helpen", tekende ik in de lichtmaand van het jaar 2014.
Inmiddels heb ik al vele tekeningen en readingen mogen maken, een ontzettend dankbaar en liefdevol gegeven.
" De benen zijn de wielen van de creativiteit.”
Albert Einstein
De weilanden blazen hun adem over de lange velden , het vochtige gras maakt zich op voor een warme dag. Langzaam strekken de grassprieten zich uit om te dansen en zich te verwarmen in het licht van de zon.
Kijkend naar dat mooie tafereel, zie ik een hoe de dieren verkoeling zoeken onder de bomen. Geen haast, voldoende tijd. Ze luisteren naar de taal van de wind, naar de kracht van de zon en kijken welke positie de vogels innemen. De vogels fluiten de ochtend een warm welkom toe en de dieren in de wei luisteren aandachtig. Het lijkt een soort mantra, de melodie herhaalt zich.
Een magisch gevoel, een gevoel van éen zijn met de natuur.
De grassprieten verwarmen zich aan de zon en de dauw druppelt naar beneden in het zwarte zand, de aarde ontvangt deze gift met dankbaarheid.
De druppels verdwijnen zo snel mogelijk in de dorstige aarde en de rimpels die het zand voorheen had lijken zich te verzachten.
Door de druppels die op de aarde kloppen, worden de dieren wakker die onder het zand leven, de natuurlijke wekker. De aarde maakt een voldaan geluid, ze heeft zich gevoed aan de dauw en het licht.
Een duizendpoot komt aangewandeld en met al die duizenden schoenenvoetjes trappelt hij de hele buurt bijeen. Tijd om te ontwaken lijkt hij te zeggen.
De zon komt steeds hoger in de lucht te staan, ze lijkt te genieten van het spel wat daar beneden wordt gespeeld.
En... zie ik dat nou goed?
Ze lacht, en geeft een knipoog 🌞
Uitgevlogen
Terwijl ik mijn bloemen buiten water geef hoor ik een aanmoedigend gesjilp. Daarop volgend een bijna ontroostbaar gepiep. Mijn bloemengieter zet ik even weg en ik begrijp uit deze communicatie dat er vanuit de coniferenhaag een belangrijk moment gaande is. Onze hond, Bo, hoort het ook. Afwisselend kijkt ze van links naar rechts en houdt hierbij haar kop scheef, zoals een Duitse Herder zo mooi kan doen.
Ik kijk haar aan en zeg: Blijf. Ze begrijpt dat ze moet blijven.
Een stukje van de coniferenhaag komt in beweging. Er is stilte....
Ik hou bijna als vanzelfsprekend mijn adem in. Er staat iets groots te gebeuren..
Dan ineens komt er een jonge merel op het plankje te staan van een houten pallet, die als bescherming dient omdat onze hond de kop weleens door de heg wil steken, bibberend kijkt ze rond.
Haar jonge vleugels nog stevig tegen haar warme lijfje gedrukt. Weer een piep maar nu nog zachter.
Toe maar hoor ik mijzelf zachtjes zeggen, je kunt het.
Moeder merel heeft ondertussen plaats genomen op de schutting recht tegenover haar kind.
En dan...de jonge merel neemt een paar stapjes naar voren. Je ziet dat ze vertrouwen krijgt, ze neemt de ruimte in en ze springt in de lucht. Ze fladdert maar komt op het gras terecht. Nog een poging, de vleugels wat soepeler en jaaa ze vliegt.
Moeder merel is trots.
Gut en ik ook...
Ik hoor een blij gesjilp.
Ze is uitgevlogen ❤